Kaixo familiak, Zer moduz zaudete, txapeldunak? Astelehena iritsi zaigu berriro. Aizue zuen guraso batzuk esan
digute txalo zaparradak egitera ateratzen zaretela balkoira. Horregatik nire
balkoitik agurtzen zaituztet gaur, gu ere ateratzen gara eta txalo
pila-pila egiten ditugu, gainera inguruko herri txikietako txaloak eta musika entzuten ditugu
eta norenak izango ote diren asmatzen ibiltzen gara.
Hola familias, ¿cómo están nuestr@s campeon@s? Ya ha llegado
el lunes de nuevo. Algun@s padres y madres nos han comentado que salís al balcón a
aplaudir. Por eso hoy os saludo desde mi
balcón, nosotr@s también salimos y aplaudimos, además escuchamos los aplausos y
la música de los pueblos pequeños de la zona y nos dedicamos a adivinar quiénes
serán
.
.
Gaur ipuintxo bat proposatzen dizuet, "Tango iritsita hiru dira". New York-eko Central Parkeko zooko pinguino papo-zuri
bikote berezi baten egiazko historia da; Rob Gramzay-k haien habian arrautza
bat jarriz kume bat izateko aukera eman zien, harri bat alferrik txitatzen ari
zirela ohartu eta gero. Horrela jaio zen Tango, bi aita izan zituen lehen
pinguinoa.
El primer cuento de hoy es la verdadera
historia de una pareja de pingüinos macos, papo-blancos del zoo del Central Park de Nueva
York; Rob Gramzay les dio la oportunidad de tener una cría con un huevo en su
nido, tras darse cuenta de que estaban incubando una piedra. Así nació Tango,
el primer pingüino que tuvo dos padres.
Hau ikusi ondoren, eskulantxo bat proposatuko dizuet,
ea nor animatzen den familian pintzelaren kili-kiliak hanketan sentitzera.
Después de ver el cuento, os propongo una manualidad,
para ver quién se anima a sentir las cosquillas del pincel en el pie, animaros a
hacerlo en familia.
Arratsalderako berriz, beste
ipuintxo bat jarriko dizuet, oraingo honetan, “Beti maiteko zaitut txikitxo”, izena duen ipuina.
Agian zuetako batzuk, hainbeste denbora etxean egonda hasarretzen zarete ezta? Ba
Buztantxo ere bai, ikusi-ikusi.
Buztantxo oso haserre eta triste antzera
zegoen.
Dena botatzen, apurtzen, isurtzen hasi zen.
Oihuka eta negar zotinka, kolpeka eta ostikoka. Apurtu, zapaldu, birrindu,
txikitu, ukabilkatu egin zuen dena..
─Ene, bada, txikitxo! ─esan zuen amatxok─. Baina, zer da
zalaparta hau guztia?
Eta Buztantxok esan zuen:
─Azeri txikia naiz, haserre nago eta triste, eta inork ez
nau bihotz-bihotzez maite…
Para la tarde os propondré otro cuento, en esta ocasión, "Beti maiteko zaitut txikitxo". Quizá algunos de nuestros artistas se enfadan estando tanto tiempo en casa. Pues Buztantxo también, fijaros…
Buztantxo estaba como muy enfadad@ y muy triste.
Empezó a echarlo todo al suelo, a romperlo, a derramarlo. Gritando y llorando, golpeando y pataleando. Rompió, golpeó, lo destrozo todo.
Entonces su madre le dijo:
- Pero, ¿qué es todo este revuelo?
Y Buztantxo dijo:
Soy un zorro pequeño, enojado y triste, y nadie me quiere de todo corazón …
Txapeldunak! Primeran ari zarete! Mila esker, infinitoraino maite zaituztegu.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina